Το αιθάνιο TRI 111 και το CFC 113 χρησιμοποιούνταν στο παρελθόν ευρέως σε εργασίες απολίπανσης στην παραγωγή και τη συντήρηση. Το CFC 113 προοριζόταν για την απολίπανση και τον καθαρισμό εύθραυστων υποστρωμάτων, ενώ το T 111 χρησιμοποιούνταν για μηχανικά εξαρτήματα.

Αυτές οι 2 ουσίες έχουν απαγορευτεί για περιβαλλοντικούς λόγους.

Το τριχλωροαιθυλένιο και το τετραχλωροαιθυλένιο, και τα δύο ταξινομημένα ως CMR, δεν προσέφεραν εναλλακτική λύση στην Τ 111 για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Το HCFC 141 B έχει επίσης απαγορευτεί για περιβαλλοντικούς λόγους.

Έτσι, όπως είναι φυσικό, οι κατασκευαστές στράφηκαν σε λύσεις υδρογονανθράκων.

Ενώ οι αλογονωμένοι χλωριωμένοι, βρωμιωμένοι ή φθοριωμένοι διαλύτες ήταν άφλεκτοι, είχαν εξαιρετικές ιδιότητες απολίπανσης και εξαιρετικά γρήγορη ταχύτητα εξάτμισης, οι διαλύτες υδρογονανθράκων έχουν ταχύτητα εξάτμισης που συνδέεται με το σημείο ανάφλεξής τους, δηλαδή, όσο μικρότερος είναι ο απαιτούμενος χρόνος στεγνώματος, τόσο χαμηλότερο είναι το σημείο ανάφλεξης και η διαλυτική τους ισχύς είναι περιορισμένη.

Δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε φάση εξάτμισης. Επίσης, δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε δεξαμενές υπερήχων όταν το σημείο ανάφλεξης τους είναι χαμηλότεροι από 80°C, στην οποία περίπτωση μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν σε μηχανήματα A3.

Η πρόσφατη επαναταξινόμηση των διαλυτών υδρογονανθράκων από τους κανονισμούς CLP, ως Επιβλαβές σε περίπτωση κατάποσης, H 304, και παρόλο που ο κίνδυνος περιορίζεται στην πόση ή στην αναρρόφησή τους (βλ. παράγραφο κανονιστικών θεμάτων, ενότητα τοξικολογικών πτυχών, κίνδυνος κατάποσης H 304) οδηγεί τον χρήστη να αναζητά λύσεις «διαλυτών» χωρίς εικονόγραμμα κινδύνου.